Slowfoodowe bajanie blog, czyli Zapomniane gatunki, Odzyskane smaki 1

Dzięki zaangażowaniu się w działalność Slow Food uzyskałam świadomość żywności, którą spożywam. Kiedy rozmawiam z 83-letnią ciocią na temat ekologicznych produktów, ciężko jej zrozumieć, co to jest ta ekologia. Najciekawsze jest stwierdzenie cioci, że żywność ekologiczna, to po prostu żywność naturalna. Niestety, tak było w czasach jej młodości, teraz żywność ekologiczna jest kosztownym, poszukiwanym unikatem.
Przypominam sobie pierwsze odwiedziny na ekobazarach, rozmowy z rolnikami na temat oferowanych warzyw i innych produktów, pierwsze  zdjęcia uwieczniające te momenty.

Dzięki Pani Jolancie Pecio

http://www.skarbynatury.eu/

dowiedziałam się o istnieniu lędźwianu. To właśnie ten tytułowy zapomniany gatunek, a w tej chwili odzyskany smak.

Na podstawie artykułu Pana Zbigniewa Przybylaka z ekoarka.com.pl

Lędźwian siewny jest rośliną jednoroczną o znanych około 100 odmianach. Bardzo rzadko uprawiany, nieznany, dzięki Pani Jolancie wraca do łask. Miałam okazję spróbować pasztetu z lędźwianu, pyszny.

Lędźwian jest łatwy w uprawie: małe wymagania glebowe, odporność na choroby i suszę, obfite plony mimo okresu bezdeszczowego, odporność na przymrozki nawet do - 8 stopni.

Lędźwian to doskonałe źródło białka. Bardzo ceniony na Podlasiu, nazywany tam soczewicą podlaską. Może zastępować groch i fasolę, dodatkowy atut - nie powoduje wzdęć. Przed użyciem do przygotowania potrawy powinien być przez około 6 - 12 godzin wymoczony w wodzie w celu usunięcia szkodliwych substancji. Gotowany w świeżo zalanej wodzie do miękkości przez 40 do 60 minut.